Grupa: Użytkownik
Lokalizacja: Toruń
Posty: 3 #
Od: 2020-9-16
| Witam, mam 25 lat, 188 cm wzrostu oraz 68 kg.
Wychowywałem się z 2 lata młodszą siostrą, którą na potrzeby opowiadania nazwę Emilką.
Odkąd tylko sięgam pamięcią moja siostra prawdopodobnie instynktownie, skutecznie tłamsiła we mnie jakiekolwiek oznaki męskości.
Wpoiła mi do głowy swoją przewagę, wielkość i wyższość do tego stopnia, że nigdy się nawet nie zastanawiałem dlaczego mimo wiekowej przewagi
to ja jestem Jej posłuszny.
Z perspektywy moich rówieśników, którzy mieli młodsze siostrzyczki nie byliśmy typowym rodzeństwem. Nasza relacja rządziła się swoimi prawami, a może raczej prawami Emilki przed którą zawsze się płaszczyłem i podlizywałem Jej ?
Była 2 lata młodsza, a ja mimo tego zawsze pytałem czy mogę. Czy mogę przełączyć kanał gdy oglądaliśmy razem telewizje, czy mogę pobawić się swoimi zabawkami, które się Jej wcześniej spodobały, czy dla zabawy mogę być Jej pieskiem bo znalazłem smycz psa naszej cioci i ubrałem sobie na szyje.
Choć ja naprawdę pragnąłem upokorzenia to początkowo udawałem, że tylko dla zabawy chcę przed nią klęknąć i być Jej podnóżkiem.
Jak miałem jakieś 7 lat, wiem bo było to jeszcze zanim poszedłem do podstawówki pamietam, że po raz pierwszy zaproponowałem siostrze, że dla zabawy będę Jej podnóżkiem, żeby wygodnie się rozsiadła (jak na Panią przystało), a ja padnę przed Nią na kolana (jak na sługę przystało) i będę podtrzymywał Jej cudowne stópki w rajstopkach w dłoniach. Siostra od razu podłapała zabawę w sługę oraz żywy podnózek ze starszego brata, na którego tak czy siak od zawsze patrzyła z góry i uważała za swoją zabawkę.
Dobrze pamietam jak Emilka na mnie spojrzała, gdy o to pytałem po czym wygodnie usiadła na kanapie i wystawiła swoje stopy pod niewielkim stolikiem mówiąc coś w stylu:
- „Za czym ty jeszcze czekasz ? Na kolana, będziesz teraz moim podnóżkiem!”
- Odpowiedziałem tylko: „Tak moja Pani”
I posłusznie przed Nią klęknąłem chwytając w dłonie Jej stópki.
Dla siostry póki co była to tylko doskonała zabawa, a dla mnie coś zdecydowanie poważniejszego- poczułem że to moje przeznaczenie.
Klęcząc przed swoją młodszą siostrą zrozumiałem dokładnie dlaczego to ja Jej powinienem służyć i ją wielbić.
To zwyczajnie sprawiało mi ogromną satysfakcję, na kolanach gapiłem się na Jej stópki, które trzymałem w dłoniach, dosłownie nie mogłem oderwać od nich wzroku.
Zacząłem jakby mimowolnie zbliżać swoją twarz do Jej stóp, nie kontrolowałem tego.
Nawet nie wiem kiedy zacząłem wąchać Jej Boskie stopy.
Pamietam całkiem dobrze jak intensywne zaczęły szargać mną emocje gdy moja twarz zetknęła się ze stópkami siostry.
Liczyła się tylko cudowna Emilka, Jej fantastycznie przepiękne stopy oraz maksymalny poziom poniżenia.
Poczułem się jakbym odnalazł swoje miejsce na ziemi, sens życia, jakbym był do tego stworzony, stworzony by służyć, wielbić i wywyższać młodszą siostrę.
Emilka spojrzała w dół by zobaczyć co robię i parsknęła głośnym śmiechem.
Powiedziała do mnie wtedy: „Do tego nadajesz się idealnie! Teraz będziesz mi służył. Wąchaj Pani stopy !”
Dopóki do Emilki pokoju nie weszła nasza mama przeżywałem najcudowniejsze chwile w swoim nędznym i bezcelowym życiu.
Zobaczyła co się dzieje, uśmiechnęła się i powiedziała: „Daleko zajdziesz córeczko.”
Strasznie się zmieszałem i zawstydziłem.
Mowę mi odebrało, a Emilka wesoło krzyknęła, że bawimy się w Panią i służącego, ja tylko pokiwałem głową twierdząco. Tak mi się spodobało i nie pamiętałem wcale, że siostrze rzeczywiście początkowo mówiłem, że to dla zabawy przed nią uklęknie i będę Jej podnóżkiem.
Po chwili ciszy zadzwonił telefon, a mama wyszła odebrać- ta chwila była dla mnie wiecznością, na twarzy byłem czerwony jak burak, a młodsza siostra patrząc jak przed nią klęczę śmiała się szyderczo.
Zaczęła wymachiwać stópkami przed moja twarzą, mój wzrok momentalnie złapał z nimi kontakt. Wodziła od prawej do lewej, a ja jak zaczarowany podążałem za nimi wzrokiem.
Nagle usłyszałem od siostrzyczki: „Jak będziesz grzeczny pozwolę ci powąchać moje stópki, ale najpierw musisz sobie zasłużyć ! Masz mi w tej chwili posprzątać pokój i to na czworaka !”
Bez chwili namysłu zabrałem się za porządkowanie pokoju Emilki.
Przez 15-20 min na „czterech” biegałem po Jej pokoju i grzecznie sprzątałem by w nagrodę móc znów powąchać cudownych stópek. Gdy siostra uznała, że jest porządek rozkazała mi położyć się na plecach na podłodze - tak też zrobiłem. Położyła mi wtedy stopy na twarzy, powiedziała wąchaj, a ja zrobiłem jak mi kazała. To był cudowny dzień, Emilka jasno i wyraźnie określiła swoją i moja pozycje.
|
